انتظار موعود

گر چه مجنونم و صحرای جنون جای من است .............لیک دیوانه تر از من دل شیدای من است

آخر از راه دل و دیده سر آرد بیرون............................نیش آن خار که از دست تو در پای من است

رخت بر بست ز دل شادی و هنگام وداع....................با غمت گفت که یا جای تو یا جای من است

سر تسلیم به چرخ آنکه نیاورده فرود..........................با همه جور و ستم همت والای من است

جامه ای را که زدل رنگ نمودم امروز..........................بر جفا کاری تو شاهد فردای من است

آنکه در راه طلب خسته نگردد هرگز..........................پای پر آبله وادیه پیمای من است

این چشمها که محروم از یک نگاه یارند......................بهتر که کور گردند بگذار حون ببارند

آن کو قرار دارد کی داغ یار دارد................................قومی کنار یارند اما ز یار دورند

پروانه سوخت بالش بشنو زبان حالش........................یارب مباد عشاق از شمع کم بیارند

چشم انتظار ماندن از انتظار دور است.........................آنان که جان سپردند مردان انتظارند

آنان که بی تو سوزند سوزند عالمی را........................ای وای اگر بدین سوز آهی‌زدل‌برآرند

(ابوالفضل فتحیان)

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا
گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا
کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا
پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم
شاید قرار نیست مداوا کنی مرا
من آمدم که این گره ها وا شود همین!
اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا
حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم
حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا
من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام
وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا
آقا برای تو نه ! برای خودم بد است
هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا
من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی
وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا
این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین
شاید غلام خانه زهرا کنی مرا

(سید حسین سجادی )